ตระบัด ๑ หมายถึง [ตฺระ-] ว. ประเดี๋ยว, บัดใจ, ทันใด, กระบัด ก็ใช้. ก. พลันไป.
[ตฺระ-] (โบ) ก. ฉ้อโกง เช่น บ่อยู่ในสัตย์ ตระบัดอาธรรม์. (เสือโค), กระบัดประบัด หรือ สะบัด ก็ใช้, ยืมหรือกู้เอาทรัพย์เขาไปแล้วโกงเอาเสีย, ยักยอก,ใช้อย่าง สะบัด ก็มี.
ก. ไม่รักษาคํามั่นสัญญา.
[ตฺระ-] (กลอน) น. กลีบซ้อน.
[ตฺระ-] (กลอน) ก. กลั้นใจดันเบ่งเสียงออกให้ดัง, อัดใจให้ท้องป่องขึ้น,กระเบง.
[ตฺระ-] (โบ) ก. แผ่. (อนันตวิภาค).
[ตฺระ-] (กลอน) น. ต้นตะแบก, กระแบก ก็เรียก.
[ตฺระ-] (กลอน) ก. สะแบง, สะพาย, เช่น ตาวตระแบง.